Filmy Zorki Wollny interpretowano dotychczas głównie z pozycji teorii postfeminizmu. Autorzy tych koncepcji widzą w jej pracach performans, za sprawą którego następuje "odwrót od opresyjnej figury kobiety i powrót do dającej jeszcze szanse na transgresję figury dziewczyn(ki)/(y)" (Ewa Małgorzata Tatar, Przesłuchując postfeminizm, w "Kresy" 2008, nr 76, s.184). Sztuka postfeministyczna, którą reprezentują artystki młodego pokolenia (Anna Maria Kaczmarek, Basia Bańdy, Małgorzata Markiewicz i Zorka Wollny) narodziła się z potrzeby odnalezienia kobiecej podmiotowości. W katalogu wystawy Spojrzenia Galerii Zachęta prace Wollny nazwano "inscenizacjami". Jej filmy, takie jak Łucja szalona, Córki, Czarny film opierają się na tekstach literackich - adaptowanych bądź na nowo pisanych, poprzez dodanie tekstów, na przykład o proweniencji baśniowej. Poza filmem Córki, w którym na osobiste historie opowiadane przez kobiety z rodziny Wollny nałożone zostały wyb