GENERALNY atak na zakłamanie - tak można streścić pobudkę pisarską Henryka Ibsena przy tworzeniu dramatu "Upiory". Oto fabuła sztuki: Po zmarłym luminarzu został nie tylko syn z prawego łoża, lecz także córka ze związku pozamałżeńskiego, której dano inne nazwisko, żeniąc jej matkę z rzemieślnikiem, który na to przystał nie bez argumentu pieniężnego. Dodajmy, że wmówiono mu, a potem dziecku, że nie miejscowy luminarz, lecz jakiś cudzoziemiec był sprawcą. Słowem, podwójne kłamstwo. Strasznie dużo powikłań. Prawdę zna pastor, który woli fałsz niż publiczne zgorszenie i po swojemu ustawia hierarchię zła mniejszego i większego. Mało tego, łączy go związek uczuciowy z wdową po luminarzu, nie zrealizowany z pobudek dyscypliny obyczajowej. Wdowa Helena Alving poddała się tej dyscyplinie, choć nie bez oporu. Jednocześnie wmówiwszy sobie, że jest współwinna grzechu męża przez swoją oziębłość, zaopiekowała się nieprawym dzieckiem