Normalna kolej rzeczy jest taka: najpierw powstaje powieść, potem robi się jej adaptację sceniczną, którą się wystawia. Z "Odpocznij po biegu" było nieco inaczej. Terlecki napisał powieść i jednocześnie zrobił jej wersję sceniczną. Z kolei {#os#871}Hübner{/#} przykroił dla sceny "autoadaptację {#au#12}Terleckiego{/#}, a budując spektakl niejednokrotnie starał się wydobyć to, co było ważne w powieści, a nie: wyszło w adaptacji. Po trosze wrócił do książki, po trosze sam dodał własną interpretację postaci i niektórych scen, które u Terleckiego pozostały niedookreślone. Spektakl w Teatrze Powszechnym okazał się ciekawy i ważny. Dramat znalazł tu oparcie w prozie, a niedostatki adaptacji zostały w maksymalnym stopniu zniwelowane przez staranną robotę reżyserską, kreacje aktorskie i dobrą dekorację. {#os#1313}Banucha{/#} dobudował do szarej, ceglanej ściany zamykającej scenę Teatru Powszechnego cztery potężne skarpy tak, że cały spe