Ostatecznym sprawdzianem każdego okresu w życiu teatru są wznowienia powstałych wówczas sztuk, wracających na scenę po kilku czy kilkunastu latach. Jeżeli dawne nowości potrafią odżyć w nowym repertuarze to znaczy, że albo posiadały trwałe wartości artystyczne, wznoszące się ponad aktualność polityczną i obyczajową, albo też, że stały się wyjątkowo trafnym dokumentem chwili bieżącej, co później pozwala na nostalgiczne odtworzenie przeszłości na scenie, na przeżycie raz jeszcze, poprzez perspektywę teatru, tego co się już raz przeżyło, słowem - na powrót w przeszłość, do tych jakichś wyjątkowych momentów czy nastrojów, które utkwiły w pamięci. W ten sposób rodzą się klasyczne pozycje teatralne. Jeżeli, biorąc pod uwagę cały okres 1945-1981, tak mało można znaleźć sztuk powracających do repertuaru, to świadczy to, jak bardzo cenzura oficjalna i autocenzura potrafiły stłumić autentyczną twórczość, nie mówiąc już o