Przez, sceny warszawskich teatrów przeszła wielka fala premier, którym patronuje klasyka narodowa. "Kroniki kró­lewskie" Wyspiańskiego w Teatrze Dramatycznym, "Lilla Weneda" Słowackiego w^teatrze Polskim. "Wielki człowiek do małych inte­resów" Fredry w Teatrze Współ­czesnym. "Żabusia" Zapolskiej w Komedii, "Pani Latter" według powieści Prusa w Teatrze Powszechnym, wreszcie w Teatrze Narodowym rozśpiewany i roztań­czony "Kram z piosenkami" Schil­lera, stanowiący prawdziwy ka­non zabaw, "podług dawnego zwy­czaju". Ta inwazja klasyków jest zjawiskiem podwójnie radosnym. Stwarza bowiem teatrowi i wi­dzom twórczą okazję do obcowa­nia z materiałem tekstowym, któ­ry stanowi szczególnie cenny bu­dulec kulturowy: aktorom dając możliwość zabłyśnięcia w popiso­wych rolach, reżyserom - zmie­rzenia się z tradycyjnymi kano­nami inscenizacji, jakie każda prawie z tych sztuk niesie za so­bą, widzom z kolei umożliwiając przeżycie wielu cennych wzru