Polscy reżyserzy i krytycy młodej generacji od pewnego czasu są zapatrzeni w teatr niemiec­ki, poruszający zagadnienia społeczne i politycz­ne. Manifest Thomasa Ostermeiera "Teatr w dobie przyspieszenia", postulujący skupienie się na pod­legającej gwałtownym przemianom rzeczywistoś­ci i wystawianie współczesnej dramaturgii, do­czekał się nie tylko licznych komentarzy, ale i realizacji na polskim gruncie. Paweł Łysak i Paweł Wodziński, najpierw w Towarzystwie Teatralnym korzystającym ze sceny warszaw­skich Rozmaitości, a od poprzedniego sezonu w Teatrze Polskim w Poznaniu, starają się na­śladować repertuar berlińskiej Schaubuhne pod dyrekcją Ostermeiera. Trendowi temu uległ również stroniący dotąd od komentowania współczesności Paweł Miśkiewicz, gdyż postanowił stworzyć spektakl będący głosem swego "pokolenia na temat ciągle zmienia­jącej się otaczającej nas rzeczywistości". Przygoto­wał w Teatrze Polskim we Wrocławiu insceniza�