Nie wiemy, jak to się dzieje, że wśród ludzi pojawiają się prorocy. Praw­dziwi prorocy, których nie na­leży mylić z uczonymi, co to na podstawie głębokiej wie­dzy i wnikliwej analizy rzeczywistości po­trafią wysnuwać różne udokumentowane prognozy, przeważnie zresztą nie potwier­dzające się. Prorocy w odróżnieniu od li­czonych futurologów, nie mają tytułów profesorskich, czasem nawet nie mają wielkiego wykształcenia, bywają szarymi ludźmi, np. pastuchami lub urzędnikami magistrackimi. Zawsze jednak są - choć nie zawsze w tym od razu rozpoznani - artystami. Być może każdy prawdziwy ar­tysta jest prorokiem? Nie wiemy jak to się dzieje, ale się dzie­je, że prorocy widzą to, czego nie ma. Dokładniej: widzą to, czego zdaniem in­nych patrzących na świat w ogóle nie ma. Ponieważ ci inni stanowią w każdej spo­łeczności większość, trudno się dziwić, że prorocy postrzegający rzeczy nie istniejące nie są traktowani poważnie. Cz