Na spotkanie z "Miastem snu" nie byłem przygo­towany. Oglądane w Starym Teatrze spektakle Wajdy, Jarockiego i Swinarskiego, a także wcze­śniejsze przedstawienia Krystiana Lupy, zupeł­nie nie zapowiadały takiej przygody. Pamiętam, że nie zro­zumiałem przedstawienia. Chciałem śledzić "story", logiczny ciąg wydarzeń, historię o przyczynowo-skutkowym przebie­gu. Natrafiłem na porwany, alogiczny ciąg obrazów, rozsypa­ne sceny, których nie umiałem złożyć w jakąkolwiek całość. Prace teatralne Krystiana Lupy były wtedy chętnie opisy­wane jako przykład teatru plastycznego, cenionego z powodu malarskiego aspektu obrazów scenicznych. Krystian wie­lokrotnie zżymał się na takie określenia, dowodzące braku prób zrozumienia wymowy jego przedstawień i traktowania elementu, ich składowej, jako celu całej pracy. Początkowo, oglądając "Miasto snu", tak właśnie na nie patrzyłem, ale szybko spodobał mi się niespotykany klimat przedstawienia. Aktorzy m