Jedną z czołowych postaci opery "Der Rosenavalier" Ryszarda Straussa jest Oktawian zwany Quinquinem. Jest on osią opery oraz obiektem miłosnych westchnień Księżnej Marszałkowej, a także urodziwej córki bogatego kupca - Zofii, gdy gra pięknego młodzieńca oraz prostackiego Barona Ochsa, gdy przebiera się za pokojówkę Mariannę. On wreszcie spełnić ma misję dostarczenia srebrnej róży, symbolu miłości i wierności Barona Ochsa do Zofii. Oto w dużym skrócie treść miłosno-komicznego libretta pióra Hoffmannstahla, wykorzystanego przez Straussa.
Rolę Oktawiana, vel Quinąuina, vel Marianny kompozytor powierzył głosowi żeńskiemu (mezzosopran). Partia muzyczna należy do najtrudniejszych ról wokalno-scenicznych, jakie do tej pory napisano. Bardzo trudną partię ma także Baron Ochs, śpiewający i grający (podobnie jak Oktawian) we wszystkich trzech aktach opery. Wyczerpujące i wymagające świetnych warunków wokalnych mają partie Zofii i Księżnej Marszałkowej. Wiele wymagań postawił Strauss orkiestrze, która ma do wykonania partyturę symfoniczną o skomplikowanej fakturze i rozbudowanej instrumentacji. "Kawaler srebrnej róży" wystawiony 26 stycznia w Teatrze Narodowym (w koprodukcji z Teatro Carlo Felice w Genui) jest dziełem komediowym. Komediowość skupiona jest głównie w warstwie literackiej, muzyczna natomiast - mimo wprowadzanych rytmów tanecznych i quasi-tanecznych - jest przeważnie sążnista. Zachodzi więc dysproporcja między wspomnianymi warstwami. Wielkość real