W 23. Subiektywnym spisie aktorów teatralnych Jacka Sieradzkiego.

Wymarzona do "Portretu damy" według Henry'ego Jamesa, z którego Ewelina Marciniak zrobiła w gdańskim Wybrzeżu trochę kampową, trochę operową, mocno ironiczną i gorzką opowieść o całkowicie niepoprawnej (wedle dzisiejszych reguł) drodze kobiety, na której dojrzałość oznacza jednocześnie stratę wolności. Jej Isabel jest w pierwszych scenach wcieleniem spontaniczności, upajania się swobodą sposobu bycia, bezpośredniością, bezpruderyjnością - i gdzieś w trakcie opowieści ten blask blednie, przygasa, daje się zamknąć w niewolę społecznego konwenansu. Wszystko, co dzieje się z postacią, odciska się w ciele aktorki, idealnie swobodnym na początku, potem przedziwnie samo-się-krępującym. Nie pierwsza to jej tak efektowna rola we współpracy z tą reżyserką - vide "Amatorki"; na drugim biegunie stoi powściągliwa, retoryczna Maria Zarębińska w "Broniewskim": imponująco szerokie możliwości.