"Cabaret Voltaire" - w podty­tule seans dadaistyczno-surrealistyczny - przedstawienie Tea­tru im. S. I. Witkiewicza w Za­kopanem tylko na pozór utrzymane jest w konwencji kabaretu. Są piosenki, skecze, krótkie formy dramatyczne, muzyk akom­paniujący na fortepianie. Dla An­drzeja Dziuka, reżysera "Cabaret Voltaire", kabaret jest sceniczną formą służącą do zbudowania bardzo precyzyjnej struktury przedstawienia, zgoła już niekabaretowego. Między przyjętą formą a wizją świata wpisaną w spektakl tworzy reżyser silne na­pięcie, prowadzi grę z publicz­nością, sprawdzając jej wrażli­wość, czy w tej teatralnej zaba­wie potrafi choćby przeczuć tra­gizm, okrucieństwo i piękno ludz­kiego życia. Widownia zostaje przerobiona na kawiarnię. Przyćmione świa­tło lamp w abażurach, na stolikach wino i popielniczki. Salę wypełnia gwar rozmów i dym z papierosów. Na białym ekranie zasłaniającym scenę pojawiają się napisy z projektora. Litery ska­