Między panem Warmińskim - obecnym dyrektorem teatru Ateneum w Warszawie, a p. Dormeuil - dyrektorem teatru Pa-lais-Royal w Paryżu sprzed stu czterdziestu lat - zachodzi pewne podobieństwo. Otóż obaj oni zdecydowali się wystawić "Słomkowy kapelusz" Labichea i obaj postanowili uczynić to w sezonie ogórkowym. Pan Dormeuil uważał sztukę za zbyt ryzykowną, odbiegającą od utartych konwencji, skazaną na pewną klęskę. Poświęcił ją więc na pastwę martwego sezonu, sam zaś uciekł z Paryża, by nie oglądać porażki. Pan Warmiński, prowadząc ambitny teatr, nie uciekał z Warszawy, wolał jednak startować z Labichem, autorem nie nazbyt cenionym przez subtelnych intelektualistów, w letnim "międzyczasie". W pustoszejącej Warszawie, u końca sezonu, w urlopową kanikułę. Tymczasem i w sierpniu 1851 roku, i w lipcu 1992 roku "Słomkowy kapelusz" odniósł sukces. W Paryżu olbrzymi, w Warszawie - znaczący. Ale prasówkę zorganizowało Ateneum dopiero w następnym