Mija w tym roku piętnasta rocznica śmierci Tadeusza Kantora. Jej uczczeniem jest wystawa "Interior imaginacji". Wyjątkowo staranna i pięknie przygotowana, budzi jednak wiele wątpliwości. Podstawowa brzmi: co naprawdę oglądamy - pisze Bogusław Deptuła w Tygodniku Powszechnym.

Przedmiotem zainteresowania kuratorów, Jarosława Suchana i Marka Świcy, był plastyczny, a nie teatralny dorobek Kantora, ale z teatrem w tle, jako nierozerwalnym elementem kreowanej przez niego wizji plastycznej. Zarazem teatr to właśnie wielki nieobecny tej wystawy. I ten fakt budzi największe wątpliwości, mimo rozumienia założeń, które powstawaniu ekspozycji w Zachęcie towarzyszyły. Kim jest bowiem Tadeusz Kantor bez swojego teatru? Rekonstrukcja dekoracji do okupacyjnej "Balladyny" (1942), deska z "Powrotu Odysa" (1944), klasa z "Umarłej klasy" (1975) prezentowane są tu jako przedmioty plastycznie samodzielne i artystycznie sprawcze, a nie fragmenty scenograficzne. Oto twory artystyczne, a zarazem widmowe odpryski spektakli, w których współuczestniczyły (niektóre są zresztą późniejszymi rekonstrukcjami, ale to już inna kwestia). To sala wprowadzająca, podobnie jak następna, w której pokazywany jest film o Kantorze. Dopiero po tej starannie przygot