Thomas Bernhard, austriacki prozaik, dramaturg i poeta był człowiekiem bardzo chorowitym, często bo­haterami swoich utworów czynił osoby dotknięte przez różnego rodzaju choroby, a ludzie chorowici (zarów­no na ciele, jak i umyśle) są często samotni, żyją w wy­imaginowanym świecie, stawiają sobie absurdalne, nieżyciowe cele. Tacy są bohaterowie "Kalkwerku" napisanego przez Bernharda w 1970 roku. Powieść zaadaptował na scenę Krystian {#os#1116}Lupa{/#}, a pre­miera odbyła się w 1992 roku na Festiwalu Europy Środkowej w Cividale del Friuli we Włoszech. Spektakl uznano za wydarzenie sezonu - odtwórca głównej ro­li Konrada, Andrzej {#os#809}Hudziak{/#} otrzymał prestiżową na­grodę aktorską im. Zelwerowicza. Kalkwerk to stary, nieczynny wapiennik, piec, w któ­rym nie płonie już ogień. Takie odludzie kupił Kon­rad, by w odosobnieniu pracować nad dziełem swe­go życia - studium o słuchu. Mieszka z przykutą do wózka inwalidzkiego żoną; kt