"Hashirigaki" w reż. Heinera Goebbelsa Theatre Vidy-Lausanne E.T.E. z Lozanny na Festiwalu Festiwali Teatralnych "Spotkania" w Warszawie. Pisze Anna R. Burzyńska w Didaskaliach.

"Z punktu widzenia formy: istnieją wypukłe i wklęsłe, trójkątne, elipsoidalne, wzdłużne, stożkowate, sferyczne, spiralne itd. dźwięki i wonie. Z punktu widzenia koloru: istnieją żółte, czerwone, zielone, indygo, błękitne i fioletowe dźwięki, szmery i zapachy. Na dworcach, w fabrykach, w świecie mechaniki i sportu dominują zawsze czerwone dźwięki, szmery i zapachy; w restauracjach i kawiarniach są srebrne, żółte i lila. Podczas gdy dźwięki, szmery i zapachy zwierząt mają zabarwienie żółte i niebieskie, to pochodzące od kobiet są zielone, niebieskie i fioletowe"1. Manifest sztuki synestezyjnej Carla Carry z roku 1913 mógłby właściwie bez większych korekt przepisać w programie swojego spektaklu Heiner Goebbels - kompozytor, muzyk, reżyser, teoretyk sztuki. Polskie określenie "artysta totalny" nie oddaje istoty wyrażenia "Gesamtkunstwerker", stosowanego przez niemieckich krytyków do pisania o Goebbelsie (ale też na przykład Robercie Wilsonie)