Oparte na motywach "Ameryki" Franza Kafki i inkrustowane fragmentami jego mini-opowiadań przedstawienie "Azyl", które w teatrze grudziądzkim wyreży­serował Wiesław Hołdys, jest najbardziej chyba zaskakującą inscenizacją Kafkowskiej prozy, jaką zdarzyło mi się oglądać. Sporadyczna, ale nie tak znów rzadka obecność dzieł praskiego twórcy na polskich scenach zdo­łała wytworzyć dość wyraźny styl ich teatralnej trawestacji. Wystarczy obejrzeć zdjęcia z kil­ku choćby widowisk nawiązują­cych do Kafki, aby odkryć istnie­nie między nimi cech wspólnych. A więc: w kostiumach nawiąza­nie do findesieclowych tużurków i meloników, w dekoracji - przewaga czerni, wnętrza bezoso­bowe i mocno zaniedbane, zapeł­nione zniszczonymi, często też jakby nieco przeskalowanymi sprzętami; w grze aktorskiej - nadekspresja w wyrażaniu uczuć. Styl ten znajduje zresztą solidne uzasadnienie w sposobie, w jaki Kafkę od dziesięcioleci czytamy i interpretujemy. Aut