Ernest Bryll napisał wsiową bal­ladę o betlejemskich narodzi­nach. Jak to we wsiowych bal­ladach bywa, sporo tam rubasznego humoru, trochę chłopskich mądrości, kilka aforystycznych przypowiastek, które odwieczną, plebejską modłą od drobnych obserwacji rodzajo­wych wychodząc, budują na ich gruncie solidne, bierwionowym sty­lem ciosane alegorie. Erwin Axer zrobił z tej bryllowej ballady ka­baret. Jak to w rasowych kabare­tach, jest tu dużo ruchu, rewelersi i solo baletowe, są plakatowe de­koracje i kilka politycznych do­wcipów. Dekoracje są lepsze niż dowcipy, ale scenografka - Ewa Starowieyska miała do swej dyspo­zycji kapitał ludowego świątkarstwa, mieszczański kicz bożonaro­dzeniowy i pstrokaciznę Cepelii, Er­win Axer miał zaś tylko tekst sztu­ki Brylla, której ambicje kabareto­we były przecież obce. Stąd też za­pewne wspomniane dowcipy utrzy­mywały się w tradycyjnej normie: na tyle, żeby gorszyć, nie na tyle, żeby śmieszyć. Oso