Cezar - arystokrata z urodzenia i przekonania, robiący olśniewającą karierę dzięki... sojuszowi z ludem. Intelektualista - bezbożnik... a równocześnie najwyższy kapłan swojego narodu. Cezar - hedonista, przytulający do swojej piersi piękną Kleopatrę - i Cezar, w żołnierskim trudzie zdobywający Galię: po to, ażeby wziętą w jarzmo, obronić przed najazdem germańskim. Wielki wódz, statysta, reformator, pisarz...

Cóż to za wspaniała, pełna pozornych sprzeczności; a przedziwnie konsekwentna indywidualność, żyjąca naprawdę całą pełnią życia! Zainteresowała też ona Szekspira, który zrobił z niej jednego z bohaterów swego dramatu, zatytułowanego "Juliusz Cezar". Napisałem "jednego"; ponieważ nie sam Cezar wypełnia sztukę. Szekspir ogranicza tu fakty biograficzne z życia Cezara prawie wyłącznie do zrelacjonowania wypadków, rozgrywających się w słynne "Idy Marcowe" roku 44, kiedy to, przeszyty ciosami sztyletów, pada Cezar na Forum u stóp pomnika swego wielkiego antagonisty, Pompejusza. Autora interesuje tu nie tyle sama postać imperatora, ile raczej polityczno-społeczna geneza słynnego spisku i jego epilog - bitwa pod Filippi, kiedy to z kolei Nemezis dosięga zabójców dyktatora. Sam dramat jest nawarstwieniem kilku wątków; krzyżujących się ze sobą wśród ostrych nieraz konfliktów. Tak więc możemy rozszyfrować go najrozmaiciej. Dla jednych będzi