W 90. roku od krakowskiej prapremiery "Wesela" Stanisława Wyspiańskie­go (16 III 1901) Andrzej {#os#2589}Wajda{/#} pokazał w Starym Teatrze swo­ją kolejną sceniczną interpre­tację tego wciąż intrygującego i kuszącego polską wyobraźnię arcydramatu. Kronikarze teatral­nych dziejów "Wesela" zapiszą kolejną jego inscenizację, egzegeci poszukują dla niej odpowiedniego miejsca porównawczego w historycznym ciągu realizacji. A jest to z pewnością zajęcie pasjonujące, to obserwowanie polskiej duszy, tylekroć odbijającej się w tym przedziw­nym artystycznym lustrze, tak fantastycznie wykwitłym z real­nego podłoża. Jeżeli Wajda "robi" teraz "Wese­le", to znaczy, że chce coś szczególnego powiedzieć - zwłaszcza w Starym Teatrze i z tak wybitnymi aktorami. W programie do przedsta­wienia pisze, "że sztuka dziś wresz­cie może się uwolnić od męczącego obowiązku udawania politycznego życia w Polsce, że w "Weselu" trzeba nadal szukać nowych rozwią