Retrospektywne spojrzenie na działalność Grupy Krakowskiej rodzi pokusę uchwycenia tego, co całej tej formacji było właściwe i dla niej charakterystyczne, co stanowiło o wyjątkowości nie poszczególnych artystów, a całej grupy. Nie jest to w tym przypadku ujęcie oczywiste ani narzucające się automatycznie. Artyści zrzeszeni w Grupie Krakowskiej nie byli związani żadnym programem, formalnym czy ideowym wymogiem, a sama formacja często określana bywa jako zbiór indywidualności. To, co ich łączyło, dotyczyło nie rozwiązań formalnych czy ustalonego wspólnie frontu w roztrząsaniach zagadnień, jakie niosła współczesna sztuka, a pewnej postawy, etosu artysty. Wyrażał się on w programowej (sic!) awangardowości, odwadze eksperymentu i bezkompromisowości wobec wszelkiego epigoństwa czy konformizmu artystycznego, w końcu - ambicji tworzenia nowoczesnej rodzimej sztuki na światowym poziomie. W takich całościowych próbach charakterystyki Grupy Krakowski