Teatr Dramatyczny wystawił "Jenny" Caldwella w adaptacji Zofii {#os#2936}Jaburkowej{/#}. Oswoiliśmy się już z tym zalewem adaptacji, który ogarnął nasze sceny; mimo utyskiwań krytyków zjawisko oka­zało się trwałe, oczywista bowiem jest jego geneza: sięgając po teksty, które w założeniu nie były dla sce­ny przeznaczone, teatry idą nie za głosem mody, ale usiłują - z lep­szym lub gorszym rezultatem ar­tystycznym - wyrównać pewne, coraz to dotkliwsze niedobory dra­maturgii. Czasami jest to tylko kwestia braku świeżego, atrakcyjne­go repertuaru, a głośny tytuł ma po prostu ściągnąć publiczność, częściej - w grę wchodzi potrzeba podjęcia pod kostiumem lub wprost tych problemów, które w drama­turgii współczesnej nie znajdują do­statecznie dobitnego wyrazu. W tym wypadku - czego najlepszą ilu­stracją poczynania {#os#835}Hanuszkiewicza{/#} - pierwowzór bywa dość swobod­nie przekomponowywany, a na sce­nę, trafia tylko to co bezpośred