CZASEM w teatrze uderza mnie jakieś zdanie, dla sztuki nieważne, nieistotne dla akcji. Dla mnie ważne. Bo nagle, poza sztuką, poza przedstawieniem, wyrywa mnie z teatralnej sali w osobiste, intymne rejony. W "Macieju Korbowie" Witkacego jedna z bohaterek mówi: "Kocham w tobie to, czego nie rozumiem". Mówi to i gna dalej wraz z akcją. A ja zostaję. Sam z tym zdaniem, w urzeczeniu i żalu. Bo tak przecież jest, bo kocha się niepojęte. Nawet wówczas, kiedy kocha się samego siebie. Cóż bardziej w drugim człowieku fascynować może, niż jego Tajemnica. Ktoś cały goły, ktoś na tacy, nadaje się jedynie do połknięcia, niemal niezauważalnego. Przyciąga, co nie pojęte. Acz równocześnie błogosławieni, którzy przystali na agnostycyzm. Szczęśliwa bohaterka "Macieja Korbowy" w pełni akceptuje, że kocha to, czego nie rozumie". I starcza jej to, i nie przeczuwa nawet trudu niekończącej się wędrówki ku niespełnialnemu - ku pełnemu pojęciu, totalnemu zrozumien