1. Czy sztuka stawiająca ważne - dotkliwie ważne! - egzysten­cjalne pytania może liczyć na życzliwą uwagę widzów, gdy rzeczywistość polityczna dostaje zadyszki? Owacja, zgotowana twórcom spektaklu po premierze "Pułapki" we wrocławskim Teatrze Polskim, dowodzi, iż jest to możliwe. Na premierę przybył Tadeusz Różewicz, choć nie jest to w jego zwyczaju. Jerzy {#os#1115}Jarocki{/#}, reżyser przedstawienia, nie wydawał się zaskoczony spontanicznym aplauzem. Aktorzy - a sztuka ta potrzebuje ich kil­kudziesięciu - ochoczo wycho­dzili do ukłonów. Publiczność ociągała się z opuszczeniem tea­tru, mimo że pora nie była wczesna. Można było odnieść wraże­nie, że to członkowie jakiejś wspólnoty - pokrzepieni spotkaniem - rozchodzą się do do­mów. A przecież "Pułapka" mówi o rzeczach mrocznych. O uczuciach i przeczuciach. O fizjologii i me­tafizyce. Realność spotyka tu się ze snem, przepis kucharski z archetypem biblijnym. Dramat przedstawi