Przez wiele lat aktor ten kojarzył mi się z sylwetkami herosów, bohaterów naszych romantycznych arcydram. Materiał tekstowy kusi zawsze w tych rolach aktora do eksplozyjnych wybuchów namię­tności, do wokalnych popisów, kie­dy to fraza niesie głos aktora ku co­raz większym ekscytacjom, układa się sama w melodię, zachęca do te­go, by bić spiżem w zasłuchane rzę­dy widowni. Jasiukiewicz ulegał tym pokusom: w "Mazepie", w "Śnie srebrnym Salomei", w "Dziadach". Zapewne, było mu tym łatwiej, że głos już z natury podzwania mu metalem, a i pobudliwość uczucio­wa zdaje się być jedną z ważkich cech jego scenicznego temperamen­tu. I kiedyś zobaczyłem go w radzie­ckim dramacie o rewolucji. Rzecz była o czerwonej flotylli, autor bo­dajże Prut, wrażenie ze sztuki nie musiało być najmocniejsze, skoro zatarło się całkowicie podczas tych lat kilku. A Jasiukiewicza pamię­tam. Grał epizod czerwonogwardzisty, jedna maleńka scenka, zagra­na jakże sz