"Na świecie nazywa się to uczuciem nostalgii: raptowna fascynacja dawnością, najczęściej tą najbardziej materialną, jak bibeloty, zetlałe żurnale i kopiowanie ich szablonów, stare wnętrza, powyciągane ze strychów sprzęty. (...) Co by się nie pisało o tym zjawisku, wniosek zawsze będzie ten sam: typowy objaw porażenia. Najgorszy rodzaj dezercji: paniczna ucieczka przed samym sobą. Mamy tego wiele również wśród polskiej publiczności, ale ja bym te guściki między mody włożył. Nasza, polska nostalgia codziennie przyzywa nas ze ścian domów z tablicami rozstrzelanych, z cmentarzów, na których ani jednego wieczoru nie gasną znicze, z pasma polskich zaduszek znaczonych choćby w Warszawie datami: 17 stycznia, 1 sierpnia, 1 września i w Dniu Zmarłych. Łuny świateł nad miastem, tysiące ludzkich twarzy zapatrzonych w chybotliwy płomień świec. Coraz mniej starych, coraz więcej młodzieży. Szukając tego, co pozostało po tamtej stronie świec, równie�