Teatr lalkowy - forma widowiska teatralnego zyskująca sobie u nas coraz większą popularność wśród dzieci i młodzieży, jest jeszcze ciągle czymś obcym dla dorosłego widza. Trochę w tym winy repertuaru tego rodzaju teatrów, wyłącznie właściwie dziecinnego, a trochę obawy przed lalką - symbolem dziecinności. Trudno zresztą, by było inaczej, gdy teatr lalkowy w Polsce, poza dość zresztą ograniczonymi formami ku­kiełkowej szopki nie posiada prawie żadnych tradycji i gdy jako "coś" zdecydowa­nego i artystycznie określo­nego liczy sobie zaledwie lat siedem czy osiem. Jego powstanie u nas to zasługa gru­py entuzjastów. Wśród nich prymat dzierżyli plastycy, znajdujący tu szerokie i wdzięczne pole do popisu. Z tego właśnie prymatu wyrosła teoria o pierwszoplanowej roli scenografa w te­atrze lalek, a co za tym idzie - dominująca rola je­go dzieła - lalki i dekoracji. Aktora starano się - spoty­kamy się z tym gdzieniegdzie i dziś - sprowadzi�