O teatrze japońskim w Polsce nie wiemy prawie nic. Tylko specjaliści znają z historii czter­nastowieczny teatr Nó, który już w naszym stuleciu zrobił ogromne wrażenie w zachodniej Europie i wywarł wcale znaczny wpływ na europejską literaturę dramatyczną. Dla przeciętnego jednak widza polskiego to zie­mia całkowicie obca. I nie wie on np., że tak modna retrospekcja w teatrze uważana za chwyt bardzo nowoczesny czy też wy­wodzący się ze sztuki filmowej była powszechnie stosowana w teatrze Nó sześć wieków temu. Nie ona zresztą stanowiła naj­bardziej charakterystyczną ce­chę tego teatru, opartego na skomplikowanym umownym sy­stemie gestów, kolorów, masek i słów. Teatr Współczesny pozwolił nam zetknąć się z teatrem ja­pońskim za pośrednictwem trzech jednoaktówek współczes­nego pisarza Jukio Miszima, do­skonale przełożonych z angielskiego przez Annę Gostyńską. Miszima bierze z teatru Nó wąt­ki treściowe, przenosi je do współc