Kto nie widział Świderskiego w "Krzesłach" lub "Antygo­nie" nie może właściwie mó­wić, że zna nasz teatr i jego aktorów, tak dalece obie te role wydają mi się ważne w dorobku naszej sceny. Świderski nie od dziś zajmuje na niej coraz poważniejsze miejsce, a oryginalność i odrębność używanej przez niego metody każe przyglądać się ewolucji artystycznej tego aktora z uwagą uzasadnioną dotychczasowym dorobkiem. Jak większość młodych Świderski zaczy­nał od amantów, aby stopniowo, po­przez role charakterystyczne i dra­mat obyczajowy, zagłębiać się w psychologię swoich bohaterów, tworząc kreacje coraz wyrazistsze i coraz bogatsze. Pierwszą rolą w jakiej objawił się pazur Świderskiego, rolą o bardzo dużej precyzji psycholo­gicznej i obyczajowej był Baron z schillerowskiej inscenizacji "Na dnie", rozpoczynający serię "ról gorz­kich" - takich jak Orestes w "Elektrze" Giraudoux, Karol w "Eugenii Grandet", Astrow w "Wujaszku Wa­ni" czy Pr