"Wyzwolenie-Próby" w reż. Adama Wojtyszki, Weroniki Szczawińskiej, Wawrzyńca Kostrzewskiego w Teatrze Polskim w Warszawie. Pisze Tomasz Miłkowski na stronie Sekcji Polskiej Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Teatralnych aict.art.pl.

Sypnęło Wyspiański w roku jego. Tym razem w stołecznym Polskim studenci reżyserii (Adam Wojtyszko, Weronika Szczawińska, Wawrzyniec Kostrzewski) pod opieką Jarosława Kiliana mierzą się z "Wyzwoleniem". Łatwo byłoby ich obwinić o grzech zaniechania: oto bezradni wobec dzieła geniusza teatru, czmychają od tekstu i tradycji inscenizacyjnej idąc w stronę postmodernistycznych przekształceń - najdalej zresztą idzie Kostrzewski, sztukując obficie Wyspiańskiego Norwidem, Szekspirem, Słowackim, a nawet... Stanem Borysem (piosnka "Jaskółka uwięziona"). Słowem ćwiczenie z Wyspiańskiego pod znakiem dramatycznej nieprzystawalności, obcości naszym czasom. Ale paradoksalnie taki punkt wyjścia okazuje się zbawienny. Dlaczego? Wszak "Wyzwolenie" toczy się w teatrze, tak zamierzył Wyspiański. I oto młodzi artyści wybebeszają scenę. Likwidując kulisy, horyzonty, kurtyny, nawet ukazując kieszenie boczne, sznurownie i zascenie, rozbudowując proscenium, uruchamiaj