W strukturze dramaturgicznej "Hen­ryka VIII" W. Szekspira jest coś wy­jątkowego i wyróżniającego tę kronikę dramatyczną spośród innych szeks­pirowskich kronik. Żadna z pozycji nie zbiera w sobie tak wielu zróżnicowa­nych wątków. Rzec by można, że jest to jedyny "syntetyzujący" dramat Szekspira, któremu nie udało się utrzy­mać do końca założonej kompozycji strukturalnej. "Henryk VIII" jest bo­wiem dramatem wieloistych postaw: Katarzyna, Wolsey, Anna Boleyn, Buc­kingham itd.. itd. Reżyser przedstawienia w Teatrze Nowym, Jerzy Goliński, dokonał zabie­gu adaptacyjnego (w spektaklu wyko­rzystał tylko trzy pierwsze akty), do­konując jednoczesnie wyboru idei. W centrum swego spektaklu postawił kar­dynała Wolseya, aby zająć się problemem władzy w świecie hierarchii feu­dalnej. Stąd ów wyeksponowany podtytuł "Henryka VIII" "wszystko to prawda". Oto prawdziwa historia, w której biorą udział wszyscy powołani przez Szekspira i reżysera do