"Mała Steinberg" Lee Halla to tekst, który niebezpiecznie kojarzyć się może z amerykań­skim kinem familijnym. Zwłasz­cza jego szczególną odmianą: tra­gicznymi historiami o nieszczę­ściach porządnych mieszczań­skich rodzin. Schemat zawsze jest taki sam: matka lub ojciec, tudzież najstarszy syn dostaje paraliżu lub raka, albo HIV. Rodzina cierpi, ro­dzina społecznie jest na cenzuro­wanym, rodzina się rozpada, by ostatecznie, przy łóżku chorego zjednoczyć się na powrót, po czym jeszcze obficiej, pełniej czerpać z życia. Problem z takimi filmami nie polega na doborze tematu, nie wynika z fabuły, lecz bierze się z nieznośnie łzawej, sentymental­nej stylistyki. I nawet jeśli pusz­czane po "Dzienniku" spełniają swoją misję społeczną, artystycz­nie zawsze będą do bani. W głąb siebie Hall napisał monolog dziewię­cioletniej autystycznej dziewczyn­ki chorej na raka. Mamy więc aż dwie choroby, jedną poważniejszą od drugiej. Co gors