Nowa opera Zygmunta Krau­zego "Iwona księżniczka Burgunda" według Witolda Gombrowicza miała swe pra­wykonanie podczas tegorocznej Warszawskiej Jesieni. Scenicznie najlepszy jest pierwszy akt, pre­zentujący wszystkich bohate­rów tej tragifarsy i zachowujący groteskowy nastrój dzieła. Mu­zycznie uwagę przykuwa war­stwa orkiestrowa, zaskakująca choćby doborem instrumentów (wśród nich akordeon) i współ­brzmieniami rodem z niemiec­kiego ekspresjonizmu. Ważnym walorem opery są bardzo do­brze poprowadzone głosy soli­stów śpiewaków. Zaskakuje również to, że główna rola Iwony została powierzona ak­torce dramatycznej, Kindze Preis, która nie śpiewa, tylko z rzadka wypowiada jakieś słowa. Role śpiewane tym bardziej kon­trastują z postacią tytułową i podkreślają jej niezwykłość. Stanowią też ilustrację maksymy, że to, czego nie da się wypowiedzieć, należy zaśpiewać.