Eugeniusz Ionesco jest, jak mi się wydaje, człowiekiem wesołym. W 1963 roku przyjechał z jednodniowym spóźnie­niem na "table ronde" Penclubu w Reims. Naza­jutrz usprawiedliwiał się w taki sposób: "Reims to stolica Szampanii. A Szampania jest ojczyzną świetnego trunku. Jadąc zatem do Reims musieliś­my wychylić kilka bute­lek. W rezultacie pomyli­łem nie tylko minuty i godziny, ale i dnie, lata, epoki". Wieczorem zwie­dzaliśmy ogromną wy­twórnię szampana. Setki butelek leżały, ustawione w piramidę. "Ciekawym, co by się stało, gdybym wyciągnął jedną z tych, co się znajdują na samym dnie?" - zapytał Ionesco. Stojący niedaleko urzęd­nik wytwórni wziął to na serio, zbladł i chwycił pi­sarza za ramię. "Zaklinam, niech pan tego nie robi!" - zawołał. Wyobrażam więc sobie, że pisząc "Macbetta" (przez dwa t), Ionesco mógł w pewnym momencie wy­buchnąć śmiechem. Na przykład gdy sobie wyob­raził recenzentów, którzy wezmą na serio "wp