Groteska filozoficzna Ionesco ("Pie­szo w powietrzu") oparta na barwach, rysunku i klimacie malarskiego pry­mitywizmu celowo sprowadza świat do czynników prostych, jednoznacznych bez półtonów. Jak radość to ta, która przepełnia całą istotę, rozpiera, unosi ponad ziemię, której towarzyszy zieleń najbardziej zielona, wesołe ko­lory pejzażu, szczęście pogodnego ist­nienia, srebrzyste myśli, srebrzysty most. Jak rozpacz i smutek, to już ten najbardziej czarny, okropne sny, koszmary, mordowanie dzieci, wizje apokaliptyczne gilotynowanych naro­dów, upadłe anioły, groby, cmentarze, morza krwi, noże. Schemat radości i rozpaczy, bytu i niebytu, schemat po­zornie uporządkowanej rzeczywistoś­ci, świat i anty świat. Coś, co istnieje konkretnie, materialnie i tylko w sfe­rze fantazji, indywidualnej koncepcji filozoficznej czy wiary. Siły, które trzymają nas nisko, zmuszając do peł­zania po ziemi, lub pozwalają na wzlo­ty w przestwór nieba. Ten schemat