Posągowy "Dekalog II i VIII" jest jawnym świadectwem, że Stary Teatr, nazywany Sceną Narodową, osiągnął również najwyższy wymiar Artystycznego Akademizmu "Dekalog II" to historia kobiety, któ­rej mąż choruje na raka. Kobieta jest w ciąży z innym mężczyzną. Usu­nie dziecko, jeżeli mąż przeżyje. Uro­dzi, jeśli doktor przysięgnie, że chory na pewno umrze. Stary lekarz, który kie­dyś, w wojnę, stracił dzieci, przysięga. Mąż jednak zdrowieje. "Nie będziesz brał imienia Pana Boga twego nadaremno" - mówi drugie przykazanie. Druga część spektaklu jest ilustracją i ósmego przykazania: "Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu". Dziewczynce żydowskiej od­mówiono w czasie wojny pomocy. Po latach okazało się, że ludzi, do których miała pójść, niesłusznie podejrzewano o kolaborację z Niemcami. Kanwą hi­storii jest spotkanie po latach cudem jednak uratowanej Żydówki i kobiety, która odmówiła jej pomocy, chroniąc org