"Przyznać zresztą trzeba, że (...) w zakresie sprawdzalności, jakiejś ogólnej obiektywizacji sądu krytycznego po­zostawiliśmy już daleko w tyle epokę dwudziestolecia. Cała współczesna pol­ska krytyka, nie wyłączając nawet wątłej zresztą krytyki katolickiej, stoi w zasadzie na gruncie racjonalistycznym. Jest to dla recenzji teatralnej tak wielki krok naprzód w kierunku obiektywizacji ocen, że sama ona bo­daj nie zdaje sobie z tego sprawy. A wzrastające poczucie odpowiedzial­ności za słowo, odpowiedzialności wo­bec masowego odbiorcy, który wszyst­ko traktuje na serio, każe liczyć na dalsze pomyślne kroki na tej drodze." (Konstanty Puzyna, Bardzo dużo po­stulatów, Pamiętnik Teatralny, nr l (1952) Po wystawieniu sztuki znakomitego pisarza radzieckiego Leonida Leonowa "Złota kareta" w trzech teatrach (War­szawa, Kraków, Stalinogród), po sze­regu recenzji w prasie mamy okazję do sprawdzenia optymistycznej zapo­wiedzi sprzed lat czterech. Czy