mat. organizatora
Grand re Union LIVE: edycja kwietniowa pod hasłem Współzależności
Przyjrzyjmy się, gdzie usytuowane są współczesne praktyki choreograficzne i jak to wpływa na ich kształt. Co się wyłoni, jeśli spojrzymy uważnie na rozmaite konteksty, w jakich powstają? Co je kształtuje? Jakie zajmujemy stanowisko wobec rzeczywistości dokonując takich, a nie innych artystycznych wyborów?
Jak wygląda konstelacja potrzeb i pragnień, w której poruszamy się na co dzień? Jak budowane są relacje z tym, co ludzkie i więcej-niż-ludzkie?
W kwietniowej odsłonie Grand Re Union Marta Keil i Zeyno Pekünlü zaprosiły artystki/artystów, aktywistki/aktywistów i badaczki/badaczy, by wspólnie przyjrzeć się problemowi współzależności i z tej perspektywy popatrzeć na obszar choreografii. Razem z Begüm Özden Fırat, Danielem Blanga Gubbay, Evrim Kavcar, kolektywem Pirate Care (Valerią Graziano i Tomislavem Medakiem), Agatą Siniarska i Katarzyną Słobodą badają współzależność jako wielopoziomową, wzajemną relację ludzi i więcej-niż-ludzi. Przyglądają się ekosystemowi, w którym funkcjonujemy na co dzień i sprawdzają, jak pojęcia troski i solidarności, tak częste w obecnych debatach, bywają przeinaczane i nadużywane.
Slips, stories, archives
Rozmowa Agaty Siniarskiej i Katarzyny Słobody
Sobota 17 kwietnia
16:30 CET | 15:30 BST | 7:30 PDT
Na żywo na Zoomie
https://us02web.zoom.us/j/86955055808
Punktem wyjścia do rozmowy jest Osuwisko, wystawa stworzona przez Agatę Siniarską jako czwarta odsłona cyklu Prototypy przygotowanego na podstawie kolekcji Muzeum Sztuki w Łodzi.
fot. mat. organizatora
Wystawa to archiwum materialności dzieł, które przechowują ślady pracy artystki. Archiwum samo w sobie jest żywym, pulsującym organizmem, którego jedynym celem jest wchodzenie w relacje z innymi organizmami, a jedyną zasadą działania jest ciągła przemiana. W ramach wystawy stanowi ono miejsce i czas, w którym spotykają się przeszłość i przyszłość w procesie zmysłowego odczuwania i wyobrażania sobie naszej współdzielonej teraźniejszości. Osuwisko jest wystawą-opowieścią, która może pomieścić wiele równoczesnych narracji i sprzecznych odczuć, opowieścią pojemną i niehierarchiczną. W czasie osuwania się światów, ich stopniowego znikania potrzebujemy nowego rodzaju opowieści związanych z trudną sztuką przetrwania na naszej zniszczonej planecie.
Agata Siniarska jest artystką, której aktualne badania poświęcone są wielogatunkowym archiwom w czasie wymierania. Ludzka natura to międzygatunkowa relacja, która sprawia, że wymieranie staje się współ-wymieraniem, procesem wraz-umierania. Jak więc mamy budować naszą wspólną przyszłość, jak pisać wspólną historię – nie o świecie, ale w świecie? Nasza przyszłość nie może zapomnieć o przeszłości. Gdy snujemy opowieści o przeszłości, jaką przeszłość opowiadamy? Każdy wybór odgrywa potężną rolę w kształtowaniu przyszłości. Co utracimy, zatrzymamy, zachowamy, zapamiętamy?
Katarzyna Słoboda jest kuratorką, badaczką, redaktorką. Kuratorowała m.in. wystawy Przyjdźcie, pokażemy Wam, co robimy. O improwizacji tańca (2013) (z Sonią Nieśpiałowską-Owczarek), Układy odniesienia. Choreografie w Muzeum (2016) (z Mateuszem Szymanówką), Poruszone ciała. Choreografie nowoczesności (2016) oraz Prototypy / 04: Agata Siniarska. Osuwisko (2020/2021). Jest redaktorką publikacji z obszaru choreografii, tańca i sztuki współczesnej. Laureatka stypendium badawczego Grażyny Kulczyk z zakresu współczesnej choreografii (2018). Jest związana z inicjatywą Przestrzeń wspólna / Common Space
Failed Solidarities
Spotkanie z Begüm Özden Fırat, Valerią Graziano i Tomislavem Medakiem, prowadzenie: Zeyno Pekünlü
Sobota 17 kwietnia
18:00 pm CET / 17:00 BST / 9:00 PDT
Na żywo na Zoomie
https://us02web.zoom.us/j/86088182313
Podczas spotkania wspólnie z Begüm Özden Fırat, Valerią Graziano i Tomislavem Medakiem rozmówcy zastanowią się nad neoliberalnym kryzysem opieki, potencjałem i ograniczeniami sieci solidarnościowych oraz organizacji społecznych i sąsiedzkich. Podkreślając, ale nie ograniczając się do obecnego kryzysu, chcemy zakwestionować zmieniające się znaczenia praktyk solidarnościowych i opiekuńczych oraz możliwości piractwa i upolityczniania organizacji opieki.
fot. mat. organizatora
Failed Solidarities: Crisis, Corona, and Networks of Mutual Aid in Turkey (Nieudane solidarności: kryzys, korona i sieci wzajemnej pomocy w Turcji)
Begüm Özden Fırat jest profesorką Uniwersytetu Sztuk Pięknych Mimar w Istambule, na Wydziale Socjologii. Zajmuje się kulturą wizualną, socjologią miejską i badaniami nad ruchami społecznymi. Jest współredaktorką Commitment and Complicity in Cultural Theory and Practice (Palgrave/Macmillan, 2009), Cultural Activism: Practices, Dilemmas, Possibilities (Rodopi, 2011) i Aesthetics and Resistance in the Age of Global Uprisings (İletişim, 2015). Jej książka pt. Encounters with the Ottoman Miniature Contemporary Readings of an Imperial Art została wydana przez I.B. Tauris w 2015 r. Jest współreżyserką filmu dokumentalnego pt. Welcome Lenin (2016) i reżyserką krótkometrażowego eksperymentalnego filmu wideo pt. The Lightwell (2020).
"W oparciu o moje wcześniejsze badania nad lokalnymi miejskimi ruchami wspólnotowymi, zgromadzeniami sąsiedzkimi po powstaniu w Gezi oraz praktykami wzajemnej pomocy, chcę poruszyć temat możliwości i ograniczeń pandemicznych „sieci solidarnościowych”, które (na nowo) wyłoniły się podczas pierwszych tygodni lockdownu w Turcji w kwietniu 2020 r. Przedstawię moje krytyczne obawy i pytania dotyczące możliwości i dylematów stojących przed sieciami solidarnościowymi (przed- i po-pandemicznymi) w Turcji. Omówię też „sześć czynników utrudniających rozwój ruchu wspólnotowego wobec kryzysu wywołanego pandemią (i nie tylko)” w odpowiedzi na artykuł Stavrosa Stavridesa Life as Commons opublikowanego na początku pandemii. Owe „sześć czynników” dotyczy transformacji polityki w skali sąsiedztwa oraz zmieniających się znaczeń praktyk solidarnościowych i opiekuńczych. W głównej mierze skupię się na sytuacji w Turcji, mam jednak nadzieję, że zagadnienia, które chciałbym omówić ogarną swym zasięgiem nie tylko kraj, z którego się wywodzą. Uważam bowiem, że pojawienie się neoliberalno-autorytarno-populistycznych reżimów na całym świecie oraz społeczno-polityczne warunki wywołane przez pandemię, sprawiają, że znajdujemy się nie tylko w podobnej, ale i wspólnej sytuacji."
Valeria Graziano jest teoretyczką i praktyczką kultury przebywającą obecnie na stypendium badawczym w Ośrodku Badań Kultur Post-cyfrowych na Uniwersytecie w Coventry University. Prowadzi badania na styku praktyk artystycznych, radykalnej edukacji i organizacji ruchów społecznych. W swoich badaniach skupia się technikach, technologiach i narzędziach, które mogą pomagać społeczeństwu odmawiać pracy, wspierając zamiast tego redystrybucję pracy na rzecz reprodukcji społecznej oraz upolitycznienie czasu wolnego.
"W ramach naszej sieci Pirate Care tworzymy mapy i łączymy wysiłki w zbiorowym organizowaniu wzajemnej pomocy i solidarności wyłaniających się w odpowiedzi na neoliberalny kryzys opieki spowodowany nałożeniem na siebie procesów takich jak polityka „zaciskania pasa”, cięcia socjalne, cofanie praw reprodukcyjnych i kryminalizacja migracji. W odpowiedzi na pozbawienie opieki nasze działania pomagają migrantom przetrwać na morzu i lądzie, umożliwiają aborcję tam, gdzie jest ona nielegalna, zapewniają opiekę zdrowotną tam, gdzie nie zapewniają jej odpowiedzialne instytucje oraz organizują opiekę nad dzieckiem i upowszechniają wiedzę tam, gdzie nie są one ogólnodostępne. Przede wszystkim łączy nas gotowość do otwartego sprzeciwu wobec praw i nakazów wykonawczych. Naszym celem jest wspieranie procesów uczenia się wynikających z naszych działań, dlatego wspólnie stworzyliśmy program nauczania Pirate CareSyllabus.
Na początku pandemii staliśmy się świadkami bezprecedensowego organizowania się społeczności, co udokumentowaliśmy w Flatten the Curve, Grow the Care (Spłaszczmy krzywą, rozwińmy opiekę). Jednak rok później okazało się, że znacznej części tego wysiłku nie udało się utrzymać na dłuższą metę, a ruchy społeczne z trudem zmagają się z ponownym umacnianiem nierówności w dostępie do opieki i pracy oraz imperialistycznymi relacjami własności wynikającymi z nastawionych na rynek odpowiedzi państw na kryzys spowodowany pandemią. Dlatego też organizacja opieki pilnie wymaga piractwa i upolitycznienia."
Tomislav Medak jest doktorantem w Ośrodku Kultur Post-cyfrowych na Uniwersytecie w Coventry. Jest członkiem zespołu teoretyczno-wydawniczego Multimedia Institute/MAMA w Zagrzebiu, oraz bibliotekarzem-amatorem projektu Memory of the World. Jego badania dotyczą technologii, rozwoju kapitalizmu i przemian post-kapitalistycznych, a w szczególności ekonomii praw własności intelektualnej oraz nierównego dostępu do techno-nauki.
Czym jest project Grand re Union?
fot. mat. organizatora
FB: Grand re Union
To cyfrowe czasopismo (miesięcznik) i cykl spotkań online na platformie Zoom, odbywających się raz w miesiącu, w języku angielskim.
Tytuł zdarzenia - Grand re Union – przywołuje legendarny kolektyw improwizacyjny stworzony przez choreografów-pionierów post modern dance w Nowym Yorku w 1970 roku, a odwołując się do jego horyzontalnej struktury, podkreśla wyjątkowo istotną dziś konieczność spotykania się i jednoczenia we wspólnym myśleniu i działaniu. W ten sposób tytuł wydarzenia nawiązuje także bezpośrednio do dziedzictwa praktyk i refleksji będących tematem projektu.
Skąd się wziął?
Podsumowując 15 lat swojej działalności, stojąc u progu transformacji programu (zaplanowanej na 2021 rok), Fundacja Art Stations (Poznań) razem ze swym wieloletnim partnerem Movement Research (Nowy York) oraz CounterPulse (San Francisco) zainicjowała pracę nad projektem międzynarodowej i międzypokoleniowej konferencji performatywnej, która miała się odbyć w Poznaniu w czerwcu 2020 r. (w ramach Festiwalu Malta) jako finałowe zdarzenie programu Stary Browar Nowy Taniec.
Towarzyszyło nam pragnienie pogłębionej refleksji nad zagadnieniami i znaczeniem choreografii dla współczesnej sztuki, i przede wszystkim - pytanie o to, czy praktyka choreograficzna może pomóc zmienić świat? A jeśli TAK, to w jaki sposób?
W świetle pandemiioryginalna forma projektu Grand re Union nie mogła się odbyć.
Zatem dziesięciodniowe spotkanie Grand re Union zostało przekształcone w platformę zbierania, archiwizowania, tworzenia wiedzy i doświadczeń płynących z uprawianych przez nas dziedzin. Wspierana przez kuratorów międzynarodowa i międzypokoleniowa grupa praktyków i praktyczek, myślicieli, filozofek, pisarzy i badaczek tworzy internetowy magazyn, którego kolee numery będą się ukazywać od września 2020 roku co miesiąc na dedykowanej projektowi stronie www.grandreunion.net
Projektowi towarzyszyć będzie kontekstualizująca go książka przybliżająca także wybrane praktyki i strategie. W ten sposób spróbujemy zarysować nowe ramy myślenia o choreografii (i poszerzyć te już istniejące), które pozwolą zbudować sojusze z innymi obszarami sztuki i sięgnąć w stronę zupełnie nieoczywistych współpracowników i konspiratorek. Na ten moment udział w projekcie wzięli między innymi:
Lisa Nelson, Nina Martin, Mayfield Brooks, Keith Hennesy, Hadar Ahuvia, Meg Foley, Jennifer Monson, Zsolt Varga, Joanna Haigood, Sara Shelton Mann, Eszter Gal, Eva Karczag, Madalina Dan, Marta Ladjanszki, Ania Nowicka, Agata Siniarska, Maria Stoklosa, Iwona Olszowska, Kasia Sitarz, Ania Nowak, QUARTO, Roshana Rubin-Mayhew, Rosalind Crisp, Andrew Morrish, Julia Asperska, Luke Pell, Michiel Keuper, Kasia Wolinska, Hasmik Tangyan, Mateusz Szymanowka, Filip Pawlak, Dragana Alfirevic, Bush Hartshorn, Romain Bige, Shira Eviatar, Jack Halberstam, Lou Drago, Ka Rustler, Mariana Renthel, Pawel Sakowicz, Oliver Connew,Caroline Alexander, Ivan Ekemark, Patryk Lichota, Randy Reyes, Ingrid Vranken, Zeyno Pekünlü, Jana Al-Obeidyne, Alice Sheppard, Anna Wańtuch, Kasia Sloboda, Ola Bozek Muszynska , Neemias Santana, Magda Przybysz, Janusz Orlik , Dana Caspersen, Konrad Kurowski, Rafał Dziemidok
Organizatorzy projektu: Art Stations Fundation, CounterPulse (San Francisco),
Współorganizatorzy: Movement Research, ,Trust for Mutual Understanding, Muzeum Susch, Goethe Institut Warschau, Ambasada Królestwa Niderlandów, Instytut Adama Mickiewicza/Culture.pl, Instytut Muzyki i Tańca