Całkiem inne "Dziady". Nowe "Dziady". Autorska wersja "Dziadów" Jerzego Grzegorzewskiego (układ tekstu i reżyseria) w krakowskim Starym Teatrze nosi tytuł: "Dziady - dwanaście improwizacji. Sceny z poematu dramatycznego" Adama Mickiewicza.

Nie można już w Polsce żyć bez "Dziadów", więc te do nich obsesyjne, nostalgiczne powroty, zwłaszcza od czasu Wyspiańskiego, poprzez inscenizacje Leona Schillera, Kazimierza Dejmka i Konrada Swinarskiego. W Krakowie pewnie już każda inscenizacja "Dziadów" będzie porównywana z tą sprzed 22 lat, autorstwa Swinarskiego, na tejże scenie Starego Teatru, jako z wzorcem nie do powtórzenia i nie do zapomnienia. Była to monumentalno-emocjonalna całość, wizja organizująca narodowo-romantyczny mit, wpisana genialną intuicją i mistrzowską realizacją w polski głód wielkich przeżyć początku lat 70. Ale wtedy wszystko było inaczej, inna była Polska, czego innego ludzie oczekiwali, inne napięcia przelatywały przez teatralne wieczory między sceną a widownią. Dziś, po 22 latach, żyjemy w świecie tak dalece odmienionym, że aż trudnym do rozeznania i nazwania. Z pewnością i dziś "Dziady" są potrzebne. Jakie? Zabrał się do nich nie byle kto, bo ktoś nale�