"Parsifal" w reż. Piotra Borowskiego w Studium Teatralnym w Warszawie. Pisze Katarzyna Julia Pastuszak w Didaskaliach.

Pierwsza scena - przesłuchanie Gowena-Aktora do roli Hamleta. Pośrodku sceny krzesło, na nim nieruchomo siedzi Gowen i wobec niewidocznego reżysera uzasadnia swój wybór zawodu. Jesteśmy świadkami wyznania, w którym zawiera się esencja spektaklu Studium Teatralnego. Głęboki głos Gowena. z początku niemal niesłyszalny, stopniowo rośnie. "Miasto jest oschłe, pełne banków i centrów handlowych, a więc pełne ludzi interesu. (...) Bezrobotnych dławi czas, (...) reszta jest zagubiona i przestraszona. (...) Jestem im potrzebny, gdyż zagubili odczuwanie. Zadam im pytanie o życie. Zapomną mnie, ale ich odczuwanie stanie się żywe"1. Intensywna obecność aktora - jej gęsta a lekka energia magnetyzuje, wzmacnia siłę słów. Gowen podnosi się i zaczyna działać w przestrzeni, jakby rozpędzał własne ciało. Tempo ruchu wzrasta, crescendo monologu ogarnia całą przestrzeń, aż wreszcie wybucha w niezwykłym akrobatycznym skoku aktora. Po gwałtownym wybuchu nastę