PIERWSZE trzy dni V Warszawskich Spotkań Teatralnych służyły pre­zentacji stołecznej publiczności dwóch wybitnych indywidual­ności polskiego teatru: Jerzego Krasowskiego i Konrada Swinarskiego. Artyści ci pracują ostatnimi czasy przeważnie poza stolicą i trzeba dopiero wielkiego spotkaniowego dzwonu, żebyśmy mogli obejrzeć insce­nizacje, których sława dotarła do Warszawy długo przed nimi samymi. Tak na przykład sława wro­cławskiej "Zemsty", którą w Teatrze Polskim wyreżysero­wał Jerzy Krasowski, miała czas dawno już dotrzeć i dob­rze się zadomowić, premiera bowiem Fredrowskiego arcy­dzieła odbyła się 1 marca 1968 roku. Fama owa mówiła, że Krasowski nader obrazoburczo podszedł do narodowej święto­ści teatralnej, jaką przez lata ugruntowanej tradycji nieomal stała się "Zemsta". Ale co naj­dziwniejsza, mało kto się obu­rzał. Ha, coś się widać zmieni­ło u nas, którzy tak "lubimy pomniki". Zaś pomnik piśmien­n