Czy musimy po raz setny powierzchownie poruszać temat życia w wirtualnej rzeczywistości? - pisze dla e-teatru Katarzyna Zielińska w recenzji z "Życia do natychmiastowego użytku" Anny Burzyńskiej w Teatrze Nowym w Warszawie

Scena Kameralna Teatru Nowego jest bardzo malutka - widz ma wrażenie, że nic nie oddziela go od wąskiego pokoiku umeblowanego na czarno i napakowanego lokatorami. Są to: odziany w skóry samozwańczy boss Maks (groźny Andrzej Hausner) i jego - nie do końca z wyboru - "wyznawcy": Paula (Judyta Szymańska), Andżela (Agnieszka Sienkiewicz) i Ozon (Maciej Więckowski), a także brat Młody (Grzegorz Sierzputowski), dopiero co przybyły do miasta na studia. Sztukę Anny Burzyńskiej "Życie do natychmiastowego użytku", wyróżnioną w 2005 r. w Ogólnopolskim Konkursie na Polską Sztukę Współczesną, wystawiło w Nowym Stowarzyszenie DRAMA. Wyreżyserowany przez Andrzeja Pawłowskiego dramat, opowiadający o dzieciach-śmieciach ery internetowo-telewizyjnej, jest słabszy od innych tekstów tej autorki i wtórny w treści. Już sporo było sztuk o młodych ludziach bez perspektyw, a także o tzw. zgubnym wpływie telewizji i innych nieprawdziwych światów na nasze życie. Także