KIEDYŚ teatr takie sztuki trak­tował po macoszemu, niechętnie po nie sięgał. Prapremiera "Ma­rzycieli" w wiedeńskim teatrze od­była się w 1929 roku, choć Musil miał już dramat gotowy z dziesięć lat wcześniej. Zakończyła się klęską. Również późniejsze próby zmierze­nia się z "teatrem Musila", z rzadka podejmowane w różnych krajach na fali rosnącego zainteresowania "Człowiekiem bez właściwości" (w tym i przez Teatr Polski w Pozna­niu), dalekie były od sukcesu. Przy­padł on w udziale dopiero Erwinowi {#os#5686}Axerowi{/#}, który wyreżyserował "Ma­rzycieli" w wiedeńskim Akademie­theater, wykorzystując cały, cztery i pół godziny grany przez aktorów, tekst Musila. "Marzyciele" są przedstawieniem zwartym, skupionym w sobie i wy­studiowanym, na co złożyła się i gra aktorów, nieźle rozumiejących reży­sera, Krystiana {#os#1116}Lupę{/#}, jak kompozy­cja ruchu na scenie, jej architektura, operowanie światłem, muzyka. Za­fascynow