Nie jest w tym chyba nic dziwnego, że wystawiane na naszych scenach opery pol­skie muszą nas szczególnie in­teresować. Cóż dopiero, gdy cho­dzi o Moniuszkę. "Hrabina" jest jednym z najlepszych jego dzieł. Wystawiona w Warszawie w r. 1860 pod dyrekcją kompozytora, jako trzecia po "Halce" i "Fli­sie" opera Moniuszki, wznowio­na następnie w r. 1898 przez Emila Młynarskiego, utrzymała się "Hrabina", będąc obok "Fli­sa" ściśle "warszawską" operą, w repertuarze Teatru Wielkiego aż do 1929 roku. Po wyzwoleniu grał "Hrabinę" najpierw Kraków (rok 1945), na­stępnie Poznań (1946) i dopiero w r. 1951 Warszawa. Później wznowił ją Poznań (1953), w tymże roku wystawił Bytom, w następnym roku Wrocław, a obecnie ponownie wznawia "Hra­binę" Warszawa. Nie widziałem wykonania krakowskiego, możli­we więc, że było ono dobre, choć oglądając wszystkie inne, skłon­ny byłem raczej nie wierzyć w to przypuszczenie. Okazuje się bowiem z praktyki, że