TO nie było zwyczajne przedstawienie, w któ­rym publiczność przyj­muje posłusznie i w dobrej wierze transformację aktorów i treść odgrywanego utworu. Od pierwszej odsłony, w któ­rej przyodziani w habity chłopaczkowie z chóru Romu­alda {#os#20943}Miazgi{/#} zaczęli się wspi­nać na dach {#os#7252}Stopkowej{/#} szopy, żeby tu odśpiewać swoje melodyjne "Silentium" - publiczność premierowa ujawniła niezwykłe w warszawskim te­atrze ożywienie. Ascetyczny Prologus {#os#7249}Mularczyka{/#} wyjaśnił wprawdzie jak się należy treść i zasady mającego się odbyć misterium, ale sam na­wet Prologus, choć więcej miał powagi niż jego poprzed­nik Łapiński (w łódzkim spektaklu "Historyi") wydawał się nieodparcie komiczny. Zaaranżowana przez {#os#58}Dejmka{/#} zaba­wa w średniowieczny teatr wciągnęła wszystkich: aktorów i publiczność. W roli ko­mediantów, odgrywających po­stacie misterium "o chwaleb­nym Zmartwychwstaniu", zjawiali się kolejno