W 1998 roku Jerzy {#os#1115}Jarocki{/#} skompilował z tekstów Sławomira {#os#13561}Mrożka{/#} rodzaj widowiska alegoryczno-historycznego poświęconego dziejom PRL. Jako budulca użył dramatów (mię­dzy innymi "Emigrantów", "Alfy", "Zabawy", "Portretu"), a także fragmentów publicystyki (między innymi pamiętnego tekstu "Popiół? Diament?"). Spektakl ten pozostaje do dziś najpełniejszą teatralną wypowiedzią na ten temat ze strony pokolenia nestorów. Pokolenia, którego niemal całe twórcze życie upłynęło w zmaganiach z peerelowskimi ciężarami, reprezentowanego tu przez jednego z najwybitniejszych reżyserów Polski powojennej oraz przez dramatopisarza, którego nazwisko weszło do mowy potocznej jako symbol absurdu epoki. Jarockiego interesowały nade wszystko ciągi biograficzne, w jakie można poukładać losy bohaterów różnych sztuk Mrożka. Na tej zasadzie bohaterowie "Pieszo" - arystokra­tyczny z ducha Superiusz (porte parole Witkacego) i plebejski nau