Z oryginałem Wyspiańskiego spek­takl Piotra {#os#705}Cieplaka{/#} miał niewie­le wspólnego. Cieplak stworzył odważny komiks według biblijnej histo­rii Jakuba. Ułożył trzy sekwencje nie­zwykłych, choć nieco nudnawych obra­zów, w których naprawdę żywa była tyl­ko klimatyczna - jak mówią młodzi - mu­zyka Kormoranów. I Rachela w interpre­tacji Renaty {#os#20108}Kościelniak{/#}. Część pierwsza spektaklu wydała mi się rodzajem ruchomej szopki. Dom śle­pego patriarchy Izaaka wyglądał jak gi­gantyczna krypta. Na podłodze w ostrych smugach światła Ezaw (Rado­sław {#os#24775}Kaim{/#}) i Jakub (Adam {#os#17036}Woronowicz{/#}) grali w kule. Izaak (Zdzisław {#os#3905}Kuźniar{/#}) siedział przy stole. Po kwadransie zna­czącego milczenia/siedzenia na temat losu, bo gra w kule to głęboka metafora przypadkowości losu, akcja niezbyt żwa­wo rozwijała się przed widzami. Śmier­telnie poważna jak gipsowe figury świę­tych Rebeka zmusiła Jakuba