Gdyby zebrać myśli przepływające przez trzy prezentowane we wtorek na Kontrapunkcie spektakle - hasłem spinającym byłaby "historia". Ważne pozostaje też pytanie o widza i rodzaj zaproszenia go do świata budowanego przez teatr - pisze Kamila Paradowska na blogu Teatru Współczesnego.

Historię traktuję tu jako pewną opowieść w ogóle, ale też tę pisaną ręką badaczy, wielką historię, a także małą, osobistą opowieść oraz herstory. "Do historii, Kaligulo, do historii!" - stwierdza w finale tytułowy Kaligula, a jednocześnie otwiera nową perspektywę mówiąc "Jeszcze żyję". Bohater dramatu Alberta Camusa pyta więc nie tylko o to, co może być rekonstrukcją zdarzeń zapisanych przez Swetoniusza, ale tym, co staje się przyszłością, możliwą dla każdego, kto posiada dar życia. Śmierć, unicestwienie, strach o życie, odpowiedzialność za życie innych, staje się jedną z prowokacji, do jakich zaprasza bohater dramatu. Czy siedząc na widowni nie doświadczyliście teatralnego złudzenia, że - tak - jesteśmy ofiarami, tak, jesteśmy spiskowcami, tak - lepiej zabić? Zabilibyście? Spektakl ten czytam jako szereg różnych prowokacji - przede wszystkim intelektualnych, które odbywają się poza czasem, z dala od historii, z dala od f