Gdyby szukać nurtów, w oparciu o które gdański Teatr "Wybrzeże" ponad 10 lat temu ze sceny prowincjonalnej wysunął się na pozycję jednego z najciekawszych teatrów w kraju, to z pewnością poważną rolę odegra tu współczesny dramat anglosaski. To właśnie w Gdańsku teatr Hubnera, potem Golińskiego, jako pierwszy powoływał do polskiego życia scenicznego teksty M. Gazzo, W. Saroyana, S. Delaney - żeby przytoczyć tu tylko zespół nazwisk tych dramaturgów, których inscenizacje odegrały najbardziej zasadniczą rolę w kształtowaniu się stylistyki gdańskiej sceny w tym nurcie. Był to ten typ współczesnego repertuaru anglosaskiego, który, jako dramaturgia realistyczna czy nawet naturalistyczna, prowadził do wyrazistych ekspozycji aktorskich, w dziedzinie zaś reżyserii wiódł do inscenizacji ekspresyjnej, nieraz brutalnej, o mocnym ładunku środków realistycznych.

W dzisiejszym "Wybrzeżu", teatrze Tadeusza Minca, eksperyment ze współczesnym repertuarem anglosaskim do niedawna wydawał się należeć już do przeszłości. I oto Minc daje polską prapremierę Johna Ardena "Ostatnie dobranoc Armstronga". Czyżby więc kontynuacja? Jeżeli - to bardzo przewrotna. Wydaje się, że z autorami, których wprowadził na polską scenę teatr Hübnera i Golińskiego, niewiele łączy Ardena poza językiem, w którym pisze. Kiedy teatr anglosaski reprezentowany w "Wybrzeżu" Saroyanem, Albee i Delaney, teatr realizmu, legitymuje się rodowodem Czechowa czy Strinberga, to dla Ardena patronów szukać by należało w Ben Jonsonie, Whitingu i Brechcie (choć i Szekspira tu sporo, lecz w całkiem innej płaszczyźnie). I tu właśnie osadza się przewrotność gdańskiej kontynuacji współczesnego repertuaru anglosaskiego. Szczególnie w "Ostatnim dobranoc" nawiązuje Arden do przed XIX-wiecznego teatru anglosaskiego, do jego charakterystycznego antyiluzjo