Dziwnymi drogami kroczy nasz teatr emigracyjny. Gdy w ośrodku londyńskim tlała twórczość dramatyczna, mimo że szczycił się on tytułem Mekki teatru polskiego na obczyźnie, gdy katastrofalna polityka repertuarowa dobijała nadzieję na przyszłą twórczość dramatyczną, gdy sztucznie podniecane zakulisowe spory rozdmuchiwano do wymiarów kryzysu teatralnego, teatr ten nie tylko trwał dalej, ale nawet zaczął się rozwijać lepiej niż poprzednio. Stało się to, między innymi, dzięki zupełnie niespodziewanej pomocy, która przyszła z najmniej oczekiwanej strony. Nadeszła ona z ośrodka, który zwykło się uważać za swego rodzaju pustynię polskiego teatru, na której widnokręgu dopatrzyć się można było co najwyżej mirażu oazy z dwiema wybujałymi palmami: Marią Modzelewską i Antonim Cwojdzińskim. Dzięki przeniesieniu się z Nowego Jorku do Londynu A. Cwojdzińskiego teatr emigracyjny wzbogacił się już o dwa doskonałe widowiska. Jednym z nich b