Poniedziałkowy Teatr Tele­wizji pokazał nam spektakl Mariana Hemara "To, co naj­piękniejsze'' w reżyserii An­drzeja Łapickiego. Było to pod każdym względem wido­wisko interesujące i godne uwagi. Głośny ongiś i ceniony poe­ta, humorysta, pamflecista, który w przeciwieństwie do Tuwima wybrał emigrację i tam dokończył życie - był w zasadzie wymazany z naszej literatury. A zapomnienie to ma tak trwałe skutki, że na­wet w fundamentalnym zda­wałoby się, i wyczerpującym dziele, jakim jest "Literatura polska - przewodnik ency­klopedyczny" - wydany przez PWN w 1984 r. i sam siebie reklamujący jako "pierwsza encyklopedia literatury pol­skiej od początków do współ­czesności" - Hemara nie ma ani pod tym znanym pseudo­nimem, ani pod prawdziwym nazwiskiem Hescheles. Tym większa więc zasługa TV, że choć encyklopedyczna nie jest, to jednak potrafiła sięgnąć do twórczości tego świetnego au­tora i w pewnym choćby stop­niu wymazać białą plamę